Een andere wereld

Wat een reis, wat een andere wereld! Na meer dan 28 uur reizen kwamen we gisteren aan in Pakachere in Zomba. Zoveel vliegvelden en uren later is iedereen op Blantyre airport maar met 1 ding bezig: zijn de tassen er ook? En ja, ze zijn er alle 13. Wat een fantastisch gevoel.

We ontmoetten onze lokale expeditieleiders, Timothy en Aisha en onze regiocoordinator Jan op het vliegveld. We gingen in minibusjes richting Zomba. Op papier een half uur rijden. Haha.
We mogen bij een lokaal supermarktje wat te eten halen en ook wat cola. Hier voel ik voor het eerst dat we de rijke blanken zijn. Het voelt ongemakkelijk om een berg met lokale Kwacha uit je portomonnee te trekken om af te rekenen. Kindjes zwerven om ons heen en vragen om onze lege waterflesjes.

Een 'bumpy' ride naar het backpackers hostel volgt. We kunnen nu echt de omgeving goed zien. Wat een hoop mensen op de been. De straten zijn voor de handel. De natuur is prachtig. Veel bergen en groen. En heel veel rode zandwegen. Bruggetjes kraken. We stoppen ineens. Beetje benzine bijvullen voor de heuvel in de verte. Iedereen kijkt naar ons. De chauffeur en Timothy zeggen bijna iedereen gedag onderweg.

Bij Pakachere belandden we in een prachtig tropische tuin. Palmbomen en bloemen. De eerste opdracht valt even rauw op onze verreiste hoofden: tenten opzetten. Het is 35 graden en het zweet druipt van ons af. Maar... de tenten stonden snel. 18.00 uur pikdonker. Eten en naar bed.

Vandaag hebben we een citytour gedaan in Zomba. We lopen er heen en moeten verschillende opdrachten uitvoeren. Het is druk op de straten. Iedereen wil ons wat verkopen of wat aan ons vragen. Maar we voelen ons veilig. 's middags na onze eerste lokale lunch: rijst met ei, moeten we de ingredienten kopen voor ons avondeten. Nkuru (kip) is het eerste wat we kopen. We zoeken een lekkere dikke uit en Niels tilt haar, aait haarv(want levend), er ontstaat al een echte band. Verder moeten we op zoek naar sla, komkommers en olie.

In de kookles van Mike spelen de kippen de hoofdrol. Met de nadruk op hoofd. Maar liefst 3 leerlingen slachten de kippen. Wat een akelig gezicht, maar voor hier absoluut normaal. We snijden de groenten en koken de kip. Chicken curry wordt het samen met nzima, een maispap, die we van Aisha met de handen moeten eten. Met een heerlijke watermeloen sluiten we de maaltijd af.

Het gaat goed met ons. Er zijn wat leerlingen met maag en darmklachten en wat heimwee. Maar de sfeer is open en gezellig. We zijn verwonderd, verbaasd, geschokt, nieuwsgierig.
De jongens spelen Bawo. De meiden kijken toe. We kletsen nog wat. Het is 20.00 uur. Bedtijd.

Morgen gaan we naar Mawa. Dan is het even back to basic. Geen water, geen electriciteit. Geen blog.

We zitten in een andere wereld. Maar jeetje, wie maakt dit nou mee.