Onbeschrijvelijk Mawa

Dag 3, 4 en 5: 14, 15 en 16 oktober

Ik weet denk ik niet de juiste woorden te vinden om te omschrijven wat we op ons eerste project hebben meegemaakt. Het is niet te bevatten en heeft ons allemaal diep geraakt.

We zijn 3 dagen gast geweest bij Mawa, een projectgroep opgezet om de minder bedeelden op het platteland in de omgeving van Zomba. In dit project ondersteunen verschillende supportgroepen de lokale bevolking. Dit op het gebied van educatie en kinderopvang, en verschillende vormen van hulp aan ouderen en gehandicapten.

We reden weg vanuit ons backpackers hostel Pakachere en onderweg zagen we al dat steeds meer de stad en geasfalteerde wegen achter ons lieten en over hobbelige zandpaden terecht kwamen in een landschap van akkers , heuvels en hutjes. Mawa heeft haar onderkomen in een stenen gebouw op een lege zandvlakte. Daar aangekomen moesten we eerst onze tenten opzetten.  Direct stroomt de lokale bevolking toe. Lokale vrijwilligers helpen ons met de tenten en de kinderen uit de omliggende 20 dorpen stromen toe om ons te aanschouwen. Ze roepen steeds Azungu, wat blanke betekent. De aandacht is overweldigend, het is heel vreemd om ineens zo’n attractie te zijn.

Na een korte introductie door de projectleider ter plaatse worden er 2 groepen gemaakt. De ene groep gaat met wat lokale vrijwilligers naar een dorpje verderop om hout te hakken voor een oude dame van 87 jaar. Het hout gebruikt ze voornamelijk om te koken. De jongeren moeten met een grote hakbijl hout splijten en een boom omhakken. De andere groep gaat met wat vrouwen van de supportgroep iemand helpen met het handwassen van kleding. In de middag gaat de ene groep naar Bwalo, een project voor de opvang van straatkinderen. Een shelter voor jongens tussen de 10 en 15 jaar die daar een jaar opvang hebben en in dat jaar gaan ze naar school, krijgen ze coaching in life skills en vooral veel sportactiviteiten. Op dit moment wonen er 6 jongens. De leerlingen helpen met het schoonmaken van de vloeren en daarna rijden we met de straatkinderen naar een voetbalveldje verderop voor een wedstrijd.  De groep die achterblijft graaft een diepe afvalpunt voor een oude vrouw met een gebroken been. ‘

De tweede dag zit hetzelfde in elkaar. Deze dag bestaat vooral uit zwaar lichamelijk werk.  ’s Ochtends gaat er 1 groep in een dorp mais stampen voor een bewoonster en de andere groep ploegt een akker om.  ’s Middags gaat de andere groep naar Bwalo om daar kennis te maken met de straatkinderen en de groep die daar al geweest is helpt bij het vernieuwen van het dak van een klein basisschooltje in een dorp. Dat schooltje is een klein stenen gebouwtje met een rieten dak. In de muren staan de getallen, de maanden en wat andere woorden om te leren gekrast. Het vernieuwen van het dak betekent zoveel als het verwijderen van dorre riet, het halen van rietbalen in een dorp verderop en deze op je hoofd (!) en deze op het vernieuwde plastic gooien. Tussen de dorpen was het een paar kilometer lopen. Na het rietdekken lopen we naar de akker van de supportgroep om daar de geplante groenten water te geven. Het water geven doen we met volle zware gieters.

Op dag drie hebben we nog 1 activiteit. Er gaat een groep een vloer van modder aanleggen in een hutje en de andere groep gaat weer een dak vernieuwen in een ander dorp.

Na deze activiteit pakken we onze spullen weer in (de tenten hebben we ’s ochtends om 6.00 al opgebroken) en nemen we afscheid door speeches over en weer. We worden bedankt met zang en dans. We rijden naar Malindi Secondary School. We worden verwelkomt door een groep leerlingen met een liedje, en na de rondleiding en lunch leren we door middel van presentaties over ons land en cultuur elkaar beter kennen en begrijpen. We leren Malawiaanse liedjes en dansen met elkaar in de grote zaal. Na het afscheid rijden we terug naar Pakachere.

Dat zijn de feiten, de activiteiten, de programma onderdelen.

Maar wat lastig te verwoorden is wat het met je doet als mens. Als rijke blanke tussen de armste mensen van de wereld. De bijna onbegrijpelijke blijheid van de kinderen, de onvoorwaardelijke toewijding van de community. De realisatie dat je zucht en puft om die zware gieter terwijl alle vrouwen van de supportgroep die daar meehelpen HIV positief zijn. Het totalen gebrek aan hygiëne en hoe, gek genoeg, dat er niet meer toe doet. De inefficiëntie van sommige werkzaamheden en je beseffen dat dat de enige manier is die ze kennen. Het feit dat een leeg waterflesje voor ons afval is en voor de lokale bevolking een gebruiksartikel dat je dus niet weggooit. Die schaterlach van die baby die ik draag van een dorp naar een consultatiebureau onder een boom bij Mawa voor het weeg en meet moment, omdat de moeder zijn tweelingbroertje op haar rug heeft en wat hulp kan gebruiken. De kleine irritatie die je voelt opkomen bij het duizendste ‘Azungu’.

 

Terug bij Pakachere, na een eerste douche na 3 dagen, een normaal toiletbezoek en schone kleren, heb ik behoefte aan thuis. Even een stem die me weer terugbrengt in jullie wereld. Ik hoop dat ik met foto’s kan laten begrijpen hoe dit was. Ik neem het mee. Ik leer. Ik weet dat ik dit waarschijnlijk nooit meer ga zien. Ik koester.