Project Yodep

Dag 9, 10 en 11: 19, 20 en 21 oktober

De dag begint met een typische Christelijke kerkdienst in Liwonde. Mannen en vrouwen gescheiden, veel zang en bijbellezingen en uiteraard een collecte. De leerlingen vinden dit op zich wel ok, ware het niet dat de dienst om 7 uur begint. Met slaap in onze ogen horen we een preek over de ‘ongelovigen’ die ‘spiritually dead’ zijn, verder gaat het vooral over geld. Ieder lid van deze gemeente moet elke week 10% van zijn of haar weekloon doneren aan de kerk. Dit is in Malawi heel gebruikelijk. De voorganger leest vervolgens een lijst voor met bedragen die iedereen zou moeten doneren uiteindelijk en ook of dit gelukt is of niet. Het ‘Onze Vader’ na dit ‘namen en shamen’ vond ik behoorlijk ongepast.

Na het bezoek aan de kerk gingen we weer terug naar Pakachere voor een lunch  en een prachtige wandeling door het Zomba Plateau gebergte. Burgers Bush in het echt zeg maar. Veel apen en rode mieren (auw), en werkelijk prachtige watervallen. Isaac, onze gids verteld ons van alles over de geïmporteerde bomen uit Canada en de prachtige Kachere boom. Hij vertelt ons welke besjes we kunnen eten en laat ons heerlijk uitrusten bij het water. Daar ga ik in Nederland dus geen 20 euro meer voor betalen: ‘I’ve seen the real thing.’.

We vertrekken de volgende dag naar ons volgende project: Yodep. Yodep staat voor: Youth Development for Productivity. De vrijwilligers bij dit project zetten zich vooral in voor de jeugd en de ouderen. Zo zijn ze actief in de lokale dorpjes voor die mensen die nog niet, of niet meer voor zichzelf kunnen zorgen. Yodep is een project wat al wat meer van de grond is gekomen dan Mawa, ons eerste project. De vrijwilligers komen allemaal uit Zomba, en spreken goed Engels. Ze zijn toegewijd en enthousiast over hun projecten. De omstandigheden zijn net zo primitief als in Mawa. Tentjes op steen, gaten in de grond die dienen als toilet, en geen elektriciteit. We zijn er al vroeg en het programma begint eigenlijk pas ’s middags, maar we willen graag de handen uit de mouwen steken en stellen voor meteen wat te doen. We gaan naar een akkertje waar een huis gebouwd moet worden voor een 15 jarige jongen die wees is. Hij heeft verder geen familie en moet zijn eigen boontjes doppen. Het enige wat hij heeft is een paar vierkante meter akker waarop hij zijn eigen eten kan verbouwen. Het huis wordt direct naast de akker gebouwd. De bakstenen liggen een paar meter verderop en moeten dus verplaatst worden. We maken samen met de vrijwilligers een ‘human chain’, om zo efficiënt mogelijk te werken. Het is gek om te bedenken dat onze hele groep uit 15 jarigen bestaat en dat ze dit voor een leeftijdsgenoot doen.

In de middag gaan we in groepjes uiteen. 2 groepen gaan verder met het huis. Meer bakstenen verplaatsen en een fundering graven. Een andere groep heeft voor een jonge vrouw met twee kinderen een dak vervangen. Ik zelf was mee naar ‘children’s corner’, een soort van BSO voor kinderen tussen de 10 en 15 jaar. De bedoeling van deze middagen zijn het vermaken van de jeugd, maar deze ook uitdagen om een beetje uit hun ‘comfortzone’ te komen. Zo dansen we en zingen we liedjes waarbij de kinderen om beurten in het midden van de kring moeten staan om een opdracht uit te voeren. Ze leren dan indirect wat meer in de spotlight te staan, wat ze niet gemakkelijk vinden. Verder moeten ze wat denkspelletjes doen en worden zo ook wat meer mentaal uitgedaagd. Ik vond het weer heerlijk om tussen de kinderen te zijn en met ze te spelen.

De avond valt weer vroeg in Malawi, zoals elke avond gaan we direct na het eten slapen. Het is hier om 18.00 pikkedonker en op het project is er ook geen licht. Iedereen kruipt weer snel zijn tentje in. Er is over het naar bed gaan nog geen onvertogen woord gevallen. Iedereen is moe en leeft inmiddels in het ritme van de Malawianen, tussen 19.00 en 5.00 ligt iedereen te slapen en wanneer het licht wordt begint de dag en staat iedereen op. De nachten op Yodep worden trouwens verstoord door huilende (of lachende) hyena’s. Dat is weer eens wat anders dan nijlpaarden.

De volgende dag gaan we ’s ochtends weer in dorpjes aan de slag. Vandaag ga ik met een groepje naar het huis van een bejaarde man die net zijn vrouw verloren heeft. Hij woont in een klein hutje waarvan de vloer opnieuw aangesmeerd moet worden. Dit doen we met water en zand. We halen water in emmers bij de dorpsput, en graven zand op de akker. Dat mengen we op de vloer in het huisje (wat slechts 3 vierkante meter is), en smeren we met onze handen uit. Smerig, maar wel heel bijzonder dat we deze man mochten ontmoeten en dat onze klus meteen resultaat had. Hij kon diezelfde middag zijn huisje weer in en was voor 2 maanden uit de zorgen. Zijn buurvrouw konden we daarna ook nog helpen met haar vloer. Zij was ook alleen en had alleen zonen die allemaal werkten en woonden in de stad. De andere groepen hebben geholpen bij het bouwen van een toilet en bij het graven van een vuilnisput.

’s Middags is er een voetbaltoernooi tussen de vrijwilligers en onze leerlingen. Iedereen is super fanatiek en Saskia en ik kijken vanaf de toe. De Nederlanders, team FC Diarree, winnen. We krijgen een geldbedrag, wat we direct terug doneren aan Yodep. We duimen dat deze Kwacha’s op de goede plek terecht komen.

Ik merk dat de kinderen op het terrein van Yodep inmiddels gewend zijn aan de Azungus, de blanken. Ze zijn vrij opdringerig en willen eigenlijk maar 1 ding: wat jij hebt. Dat is af en toe een beetje overweldigend. Dat hebben we zelf gecreëerd door hier in Malawi te komen met ons geld en onze spullen. Deze kinderen hebben niets, zijn bijna allemaal ziek, hebben geen kleren, geen eten en vaak geen ouders. Ze moeten vechten om te overleven en ik, als rijke blanke, stoor me dan aan hun opdringerigheid. Wat een rare wereld.

De dag erop vertrekken we weer bij Yodep, maar niet zonder de gebruikelijke dankwoorden, en volksliederen. We gaan vanochtend op bezoek bij St Lukes hospital. Suzan, een Nederlandse coassistente geeft een presentatie en een rondleiding door het ziekenhuis. Eigenlijk heel triest allemaal. Geen ambulances, dus zie maar dat je er komt, niet genoeg bloed, niet genoeg bedden, niet genoeg artsen, niet genoeg medicijnen. De patiënten op de afdelingen worden door hun eigen familie verzorgd. De verpleegkundigen zijn er alleen voor de medische handelingen. Achter het ziekenhuis zijn dan ook ruimtes waar die familieleden het eten koken en de was doen. Het grootste probleem is Malaria en HIV in Malawi. Alhoewel hiervoor genoeg medicatie is, komt lang niet iedereen naar het ziekenhuis, of slikken ze de pillen niet. Er zijn ook veel spookverhalen onder de lokale bevolking. Zo zou je dood gaan als je zuurstof toegediend krijgt, dus weigeren de meeste patiënten met een longontsteking dit, ook de ouders van kleine kinderen, met als gevolg de dood.

Wat een dagen weer, wat een belevenissen. Ik wel erg blij dat er nu een einde is gekomen aan het gebrek aan hygiëne. We hebben de projecten als echt bikkels doorstaan, maar ben wel heel blij dat er nu een einde aan is gekomen. Straks eindelijk weer douchen en naar een normale wc. Doordat we primitief moesten leven gingen we helemaal op in de lokale bevolking, maar het is nu echt genoeg geweest. We vertrekken vandaag naar Cape MacClear. Het pareltje van Malawi. Een resort, weliswaar in onze tentjes, aan Lake Malawi. We hebben het verdiend en kijken uit naar 2 heerlijke dagen relaxen.