Na ons bezoek bij St Lukes hospital vertrekken we richting Cape Maclear. We kijken er met zijn allen naar uit en de rit van meer dan 4 uur doet ons nog meer verlangen naar het 'beloofde land' zoals we dat in het busje gekscherend noemden.
En dan, eindelijk, zien we tussen de bergen door het azuurblauwe water. We komen aan bij Ecoview Lodge en zijn in het paradijs. De palmbomen wuiven, de bloemen geuren. Het witte uitgestrekte strand en het heldere water brengen ons in een totaal ander Malawi. Opeens is het vakantie. We zetten de tentjes op in het gras (halleluja, de haringen gaan zowaar de grond in). We bestellen een ijskoude cola en vleien ons op de ligbedjes en zachte kussen in de banken. De leerlingen spelen bawo, lopen een stukje over het strand, of schrijven een stukje in hun dagboek.
Gelukkig is iedereen weer gezond en kan iedereen ook genieten van deze welverdiende rust. Helaas is het eten wel enigszins hetzelfde als de afgelopen dagen. Rijst en ei blijven onveranderd de toppositie van onze eetlijst aanvoeren. Het verlangen naar vlees en vers fruit begint te groeien, net zoals mijn persoonlijk verlangen naar chocola, sushi, colaflesjes, bruin brood en verse kaas:-)Oja, een echt espresso natuurlijk. En mozzarella, en had ik chocola al genoemd?
De eerste ochtend maken we een fantastische boottocht over het meer. We genieten van het uitzicht, van de eilandjes, en van de visarenden die op onze lokroepen afkomen.
's Middags is er tijd voor souvenirs inslaan. Zodra we het terrein van Ecoview verlaten staan verschillende verkopers klaar met hun koopwaar. Vooral houtsnijwerk, armbandjes en stoffen. De leerlingen geven hier hun laatste Kwacha's uit om hun dierbaren thuis een beetje van deze wereld te laten zien. Zelf ga ik in de buurt op zoek naar WiFi, om mijn blogs alsnog te kunnen posten. Ik kom terecht bij de Gecko lounge, wat een onwerkelijk stukje West-Europa is in vergelijking met de weg er naar toe. Ik passeer de inmiddels welbekende modderhutjes met rieten daken, ik ruik de geur van verbrand vuilnis en zodra ik de poort van de Gecko open sta ik aan een bar die net zo goed in Zuid-Spanje of Griekenland had kunnen staan. Het contrast kon niet groter.
Gelukkig kan ik aan deze bar een aantal MB's internet kopen en met het uitzicht op het prachtige meer zet ik met een noodvaart al mijn blogs online. Gelukkig is er nog een beetje internet over om de meer dan 800 gemiste whatsappjes binnen te halen. Fijn, even contact met thuis. Saskia en ik lopen lachend terug naar Ecoview, we passeren de hutjes, we ruiken de brandlucht, maar zijn blij dat we even die wereld in konden stappen die Westerse luxe heet.
's Avonds zitten we met zijn allen om het kampvuur op het strand. We evalueren de reis. De leerlingen zijn open en eerlijk. Ik luister met trots als Hans zegt dat hij verliefd is geworden op het land, en ik glimlach als ik Niels hoor zeggen dat hij het zo naar zijn zin had op Mawa. Ik knik als Fabian toegeeft nu wel echt klaar te zijn met het eten hier en moet even slikken als ik me realiseer dat onze leerlingen echt een fantastische ervaring rijker zijn. We sluiten het kampvuur af met muziek en dans. Aicha en Timothy, onze lokale expeditieleiders geven ons een aandenken, een ketting met een houten hartje. We kletsen nog wat en gaan lekker slapen.
De volgende dag vertrekken we op tijd naar onze laatste bestemming: Mabuya Camp in Lilongwe. Een rit van meer dan 5 uur. Van het platteland naar de hoofdstad, door bergen, over landweggetjes naar asfalt en billboards langs de weg. De drukte van de stad is niet te bevatten na zoveel dagen in de armste gebieden van Malawi. We rijden in de file naar het hostel dat midden in de stad ligt. We kijken onze ogen uit. We zetten voor de laatste keer onze tentjes op. De leerlingen duiken het zwembad in, we gaan weer op tijd slapen. De dag erna maken we de lange reis terug naar huis. We zijn er aan toe. Onze hoofden zitten vol met indrukken, het is mooi geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten